నివేదన

ఎవరు నువ్వంటే ఏమని చెప్పను?

నవ్యనాగరికతా దివ్య దీప్తుల
చూడలేక నా కళ్ళు చూద్కిపోయె
నింగికెగబ్రాకు విజ్ఞాన శిఖరాల
అందుకొనలేక నా వొళ్ళు అలసిపోయె

దయాధర్మరహిత దౌర్జన్య కౄర
కబంధ హస్తాల నా బ్రతుకు చితికిపోయె
ప్రేమాభిమాన విహీన పైశాచికారముల
విని విని నా మనసు మూగవోయె

ఆశల వెలుగేలేని అంధకారములోన
ఘోర భీకర దుర్భర జీవితారణ్యమున
కఠిన పాషాణ కంటకావృతముల బడి
దారి తెన్నులేక తిరుగాడు దీనుడను నేను

పంచభక్ష్య పరమాన్నములు తిని

విసరి పారవేసిన ఎంగిలాకులకై

ముసిరిన కాకుల మూగిన కుక్కల

విసిరి తరుమలేక కసరి కొట్టలేక

కాలే కడుపును కన్నీట తడుపలేక

చావలేక బ్రతుకుతున్న సజీవిని నేను

బంగారు భవనాల పారుగోడల నీడ

ఉప్పొంగి ప్రవహించు మురికి కాల్వ చెంత

నడిరోడ్డు దుమ్ము నిండు కౌగిలిలోన

అందరాని ఆనంద తీరాల

అందుకోజూస్తున్న అల్పజీవిని నేను

గుండెలవిసే మండుటెండలో

వొళ్ళు చివికే వడగళ్ళవానలో

ఎండుమాకుల చెంత ఇంటిచూరుల కింద

బితుకు బితుకుమను గుండెలు

పిడికిట బిగబట్టి

తలదాచుకోనింత చోటులేక

చీకుచింతాలేని చెట్టుచేమల జూచి

బాధలెరుగని బండరాళ్ళను చూచి

ఓర్వలేక  వగరుస్తున్న మనిషిని నేను 

కుక్కనై పుట్టినా కూడుతినేవాన్ని

గువ్వనైపోయినా గూడు కట్టుకొనేవాన్ని

మనిషినై పుట్టి మనిషిగా మసలలేక

నిత్యం చస్తున్న నిర్భాగ్యుడిని నేను

చచ్చి బ్రతుకున్న సౌభాగ్యుడను నేను

విసురు కసురులేక ఓపికతో విన్నావు

ఎంత సౌమ్యుడవీవు? ఎవరు నీవు ?

అరెరె ! అది ఏమి !..

ఉబికి ఉప్పొంగు దు:ఖమ్ము

వెక్కిళ్ళ వెలిగ్రక్క వినవచ్చె !

కడలిఘోషల దాగు బడబాగ్ని బాధ

నీ గుండె కుత్తులోన ఘూర్ణిల్ల సాగె !

ఏమి ? నీవూ నా బోటివాడవేనా ??

అంతుపొంతులేని మన బ్రతుకులొక్కటేనా ??

అవునులే ! మనముగాక మనకున్న దిక్కెవరు !

మనగోడు విని కడతేర్చు నాథుడెవ్వరు !!

(పాతికేళ్ళ  క్రితం  మా నాన్నగారు వ్రాసిన  కవిత)